laatste daagjes zijn geslagen!!!@Colombia

Mensen wat gaat de tijd toch enorm snel!!!En wat hebben we genoten. Ik spreek ook voor Joao, want die wil zo snel mogelijk weer terug naar Colombia. Hij heeft hier zelfs werk aangeboden gekregen bij mijn neef, hahaha en in Nederland is hij al meer dan een jaar aan het zoeken. Te grappig.

Ik begreep dat mijn gedicht niet heel duidelijk was. Daarom wil ik het graag nu wat duidelijker opschrijven in mn blog.
Ik was een beetje in een emo bui, en in zo bui vind ik t fijn om mn gevoel op papier neer te zetten. Maar het was helemaal langs me heen gegaan dat het misschien voor anderen helemaal niet duidelijk was.

Paulina had het goed op de boerderij, en Evelio haar ´PARTNER´ ook.
MAar het bleek dat Evelio, daar heel agressief kon zijn. Naar verpleging, naar medebewoners maar ook naar Paulina toe. De verpleging maakte zich zorgen en belde ons snachts op. Dat het niet meer ging, dat hij nog zieker is in zijn geest dan wie dan ook op de boerderij.
We hebben met hem gepraat en ze wilde het nog proberen, echter de nacht erop was t t zelfde liedje.
Maar mn moedertje was er zo blij, en had het er zo naar haar zin.
Paulina was ook een model bewoner zoals ze omschreven werd.
At goed, dronk goed en heel goed gehumeurd. Ze straalde zelfs geluk uit.
Evelio daar in tegen was er niet meer welkom hij moest weg.

Toen we Evelio hier op voorbereide gaf hij aan het prima te vinden om zonder Paulina weer naar Manizales terug te gaan, maar Paulina zag dat niet zitten. Hoe blij en gelukkig ze hier ook was, zonder haar ´amor´ is ze nergens....
Aldus Paulina.

Dus ze gingen met de bus abrupt weer terug naar Manizales.

Vandaar mn gedicht.
Maar het voelde niet goed, en mn neef, ik en Joao waren helemaal van slag. Want ze had t er zo enorm goed, en ze was er zo rustig en vredig.
We belde deze week een paar keer. De eerste 2 avonden was ze daar met Evelio in haar hutje, maar klonk verdrietig. Daarbij nam ze ook haar medicatie niet meer in. En die heeft ze gewoon echt nodig om goed te kunnen functioneren.
Nu blijkt dat ze weer op straat is, aangezien ze niet meer terug is gekomen naar het hutje. Tragisch. We hebben haar nog even te pakken gekregen, en toen gaf ze aan te verlangen naar de boerderij, en naar haar familie. Want dat gevoel heeft haar zo inmens gelukkig gemaakt, dat ze niet op straat hoeft te zijn zoekende naar eten.....

Mijn neef wil het in de toekomst nog een keer proberen,haar te halen, maar dan zonder Evelio. Ze heeft ook echt te kennen gegeven niet meer met hem te willen zijn....hij blijkt ook echt agressief te zijn naar haar, en spullen te gebruiken die niet goed voor een mens zijn. Dit viel ons ook op dat het leek dat hij onrustig werd omdat hij behoefte had aan iets....drugs of zo?

Verders hebben we het beste van deze resterende dagen er uit gehaald wat er in zit. En dat was dan ook echt geweldig.
We hebben een avond door gebracht in een echt CHIWA feest bus. Het Colombiaanse busje wat altijd word afgebeeld op beeldjes en plaatjes.
Hier mee werden we rondgetourt om alle mooie lichtjes te bewonderen nog van de kerst. de 6e word dit officieel weg gehaald. En vandaag de 9e is het traditie dat iedereen een bad neemt in een meer.....maar daar kom ik later op terug.

Verders zijn we nog naar Bogota geweest, met zonsopgang. Wat een inmens mooi gezicht om zo de zon te zien op komen tussen de bergen door. We gingen naar mijn broertje, om daar mijn koffer op te halen. Mijn broertje heeft een nog al gemakkelijke instelling, en alles komt wel aanwaaien volgens hem. Om die reden hebben we voor de zekerheid maar alles optijd opgehaald zodat we alles bij ons hebben op t moment dat we echt op reis gaan. We waren in Bogota, en zijn naar een mooi uitkijk punt geweest wat een geweldig uitzicht gaf over alle gebouwen van Bogota.
Verders zijn we naar Funza gegaan. Naar mijn oom nicolas en tante Luz Aurora. Dat was een paar weken geleden zo´n teleurstelling. Maar ik kon het niet over mn hart verkrijgen in Colombia te zijn geweest en hen niet te hebben bezocht.

Madelein de vrouw van Nicolas en hun dochter Jennifer ontvingen ons hartelijk. Er stond een grote mooie taxi bus voor de deur, en dit was eigendom van Nicolas.
Het deed me goed om te zien dat hij werk heeft, ondanks zijn been prothese.
Echter toen ik naar hem toe wilde gaan hoorde ik de bus motor ronken.
Ik liep er heen en jawel Nicolas wilde weg gaan.
Ik keek verbaast, was dit nou mijn oom waar ik zo veel om gaf, was dit nou de oom waar ik altijd aan dacht als ik aan Colombia dacht?
Hij kwam de bus uit, gehaast, gaf een zoen en een schouderklop, groette mijn neef. ( die ook fijne momenten met Nicolas heeft gehad). En Nicolas zei dat hij ging werken...

En weg was hij.
Dit was een teleurstelling, maar we maakte ons er maar niet te druk om. Hij zag er in iedergeval niet goed uit. onverzorgd en depressief.

We kwamen bij mijn tante Luz aurora.
Hier werden we hartelijk ontvangen. Alleen maakte zij ook een wat ongezonde indruk. Opgeblazen gezicht, en zorgelijk.
De kinderen zagen er allemaal fris en fruitig uit.

De deurbel ging en toevallig kwam er nog een neef op bezoek. De zoon van een broer van mijn moeder.
Hij schijnt op de zelfde manier afgestaan te zijn als ik. Bij moeders (onze oma) achtergelaten. Hij alleen eerder dan ik. Daarom is hij bij oma gebleven, en ik uiteindelijk ter adoptie afgestaan.
De beste zet ooit in mijn leven. Daar blijf ik bij.
Mijn neef cristiaan had hem al heel lang niet gezien, was helemaal er ondersteboven van dat hij ploteling daar was.

Na hen bezocht te hebben, zijn we nog langs tante Liliana geweest. Een zus van Paulina. Zij woont in Bogota, en zo schijnen er nog veel meer ooms en tantes van mij in Bogota te wonen. Maar daar hadden we geen tijd meer voor.
We wilde nog naar catipay maar de wegen waren niet toegankelijk door moeder natuur, en misschien heeft t zo moeten zijn en was het toch misschien wat te gevaarlijk om daar heen te gaan??
Ik had graag mijn zusje ontmoet, maar ik weet gewoon niet hoe haar vader is en kan zijn.
Ik heb nog contact gehad met de correspondent in Colombia Arnold Boersma voor een adres. Maar die kon hij niet geven. En om zelf op zoek te gaan vond mijn neef toch wat griezelig.
Vandaag ben ik 10x gebeld. Het bleek een contactpersoon te zijn van Arnold alsnog voor t adres. Maar we waren alweer in Villavicencio, en wel in een groot meer.

Het is traditie in Colombia om vandaag in een groot meer te zwemmen en te feesten. Mijn neef is dan ook vandaag vrij. Ik begrijp nog steeds niet helemaal de reden. 9-1 is nou toch niet zo´n bijzondere datum??Maar volgens mij is het een soort afsluiting van kerst en een opening naar het nieuwe jaar...
Het was inmens druk in het meer, en het was een geweldige ervaring. Tussen de bergen, kabbelend water, stenen onder onze voeten en diepe stukken water waar je kon zwemmen. De zon brandde sterk, dus ik denk dat we wel een kleurtje hebben gekregen.
We waren hier met het gezin van mijn neef, zijn zus met haar gezin. En de moeder van cristiaan, tante cecillia, en haar amor. En natuurlijk Joao en nog een 4 poter.
Jawel. We hebben een pup geadopteerd.

Luna heet ze. Geweldig toch een pup uit Colombia. Alle papieren, inentingen etc. geregeld. Vandaag toch wat spannende berichten gehad dat ze onverwachts toch niet mee mocht.....maar na veel mail contact mag ze waarschijnlijk toch mee. We horen het morgen. Spannend we houden onze vingers en pootjes gekruist want we zijn echt gek op dr.

Verders heb ik de laatste week enorm veel last van mijn kies, waar ik een afspraak voor heb staan in febr. Maar ik denk als ik in Nederland ben dat ik ga vragen of het ietsje eerder mag. Die pijn is echt niet grappig. Ik slik nu al 4 dagen ibrufen....en hier naar de tandarts gaan vind ik niet zo´n puik plan.

We zijn blij dat we weer terug gaan naar Nederland naar onze vertrouwde omgeving, onze vertrouwde spulletjes, onze lieve vrienden weer om ons heen en niet te vergeten. Mijn familie in Nederland.

Pffffff ik heb iedereen erg gemist, vooral omdat deze reis me nog meer heeft laten realiseren dat ik het gewoon knetter goed heb in Nederland, en echt super gek ben op mijn familie en vrienden in Nederlad. In het bijzonder mijn ouders.
Joao en ik gaan terug naar Colombia, wellicht voor langere tijd. Maar We zullen altijd het proberen te combineren met Nederland. Omdat daar gewoon eigenlijk nog meer mijn roots ligt. Mijn hele leven vanaf 2.3 jaar....is daar. Nederland voeld ook echt als mijn landje. En Colombia voeld gewoon als iets extra´s. Als een extra thuis. Mensen lijken op mij en ik voel me er ook goed.
En Joao dus blijkbaar ook.
Het is fijn om je goed te voelen op welke plek dan ook.

Over 2 dagen zitten we alweer in het vliegtuig, en dan zitten onze 7weken er alweer op. Dan gaan we enorm bij komen van alles, want dat zullen we nog gaan ervaren. En dan brainstormen hoe alles het beste aan te pakken.
En voor Paulina in actie gaan, want een leven op straat is ze gewoon echt niet waard. En wellicht lijkt hulp voor haar lastig te vinden, maar wat ik graag wil mee geven is dat niets onmogelijk is. Wellicht kost het tijd en geld.Maar niets is onmogelijk.

En daar vechten ik,Joao en mijn neef voor.

Doorzettingsvermogen is de kracht die wij willen uitstralen. En daarbij weten we heel goed waar we het voor doen.

dikke kussen nu nog vanuit Colombia:)
Ik zal nog een paar foto´s plaatsen van deze mooie laatste dagen.

Joao en Lizz